سنگی نا شنیده فراموش میکنی

رگبار نو بهاری و خواب دریچه را

                از ضربه های وسوسه مغشوش میکنی

دست مرا که ساقه ی سبز نوازش است

               با برگهی مرده هم آغوش میکنی

گمراه تر از روح شرابی و دیده را

               در شعله می نشانی و مدهش میکنی

از ماهی طلایی مرد اب خون من

             خوش باد مستیت که مرا نوش میکنی

تو دره ی بنفش غروبی که روز را

            بر سینه می فشاری و خاموش می کنی

در سایه ها فروغ تو بنشست و رنگ باخت

             او را به سایه از چه سیه پوش میکنی

                      فروغ فرخزاد